 |
Νότα Κυμοθόη*
"Μποκαμβίλια"
Ποίηση
"Μποκαμβίλια"
Ποίηση
Η Μποκαμβίλια οπού άνθισε
στη μέση του χειμώνα
στη μέση του χειμώνα
εκεί, οπού ο βάρβαρος γείτονας
έριχνε στον σκύλο μου το θειάφι
και με πριόνι έκοψε το φίκο της αυλής!..
Θεέ μου, τι άνθρωπος είν' αυτός;
Ο φίκος μου είχε ψυχή!
Είχε καρδιά που ένοιωθε
και δάκρυζαν τα κλαδιά του...
σαν τα πριόνιζαν με βια
τα ληστρικά του γείτονα τα χέρια...
τότε που απουσίαζα σε εργασίας έργα.
τότε που απουσίαζα σε εργασίας έργα.
 |
Απόψε είδα στον ύπνο μου
το φίκο μου καταπράσινο
οπού είχα φυτέψει στην αυλή
και με ανθρώπινη φωνή
μου έλεγε στ΄ αφτί :
"Υπάρχω Κυμοθόη μου
στη Μποκαμβίλια που ανθεί
μέσα στα μοβ τα άνθη
και στα αγκάθια της το δάκρυ μου
να μπήγονται στην καρδιά
του γείτονα που μ' έκοψε
να μη μπορούν να βρούνε γιατριά
τα χέρια κι η ψυχή του
οπού με βία επριόνισαν
κλαδιά που δεν ποτίζανε,
δεντρί που δεν φυτέψανε
σε αυλή οπού δεν είν' δική τους".
Ξύπνησα απ' τον ύπνο μου
και βγήκα στην αυλή μου
και ήταν εκεί στο φράχτη ο Ιβάν!..
Αέρινη στεκόταν του σκύλου μου η ψυχή...
Κι ο φίκος μου στη θέση του!..
Αέρινος στεκόταν ψηλά ως τα ουράνια...
Θα πάρουν όλα εκδίκηση, θαρρώ...
...Σαν έρθει ώρα ο γείτονας
ψυχή να παραδώσει
ψυχή να παραδώσει
του σκύλου μου η ψυχή, θα τον δαγκώσει
του φίκου μου η καρδιά, θα τον ματώσει
κι όλα τα κλαδιά του φίκου μου που έκοψε
θα του χτυπούν με λύσσα το κορμί
και ο κορμός του φίκου μου που έριξε
μαζί και με το λάστιχο, που ήταν στην αυλή μου
θα τον τυλίγει ολόγυρα σφιχτά
μαζί και με το λάστιχο, που ήταν στην αυλή μου
θα τον τυλίγει ολόγυρα σφιχτά
και θα βογκάει γοερά με πόνο η ψυχή
του γείτονα όπου μισεί, γείτονα την αυλή!..
του γείτονα όπου μισεί, γείτονα την αυλή!..
Εκδίκηση θα πάρει, η ίδια η ζωή
κι ως τον άλλο κόσμο κι εκεί θα τον γυρεύει
του Ιβάν μου η ζωή...
του Ιβάν μου η ζωή...
Θειάφι, μονάχα θειάφι θα μυρίζει ο κακός ο γείτονας
Πριόνια, μόνο πριόνια θα κόβουν το κορμί του
Πόνο, μονάχα πόνο αβάσταχτο θα έχει το σώμα του γύρω
και θα βογκάει ως πονούσε η ψυχή του σκύλου μου Ιβάν
και θα γυρεύει ταπεινά ένα βαθύ συγνώμη
για όλο το θειάφι οπού τον τάιζε κι έχασε τη ζωή του...
και θα γυρεύει ταπεινά ένα βαθύ συγνώμη
για όλο το θειάφι οπού τον τάιζε κι έχασε τη ζωή του...
Ως να φέρει πίσω τον φίκο μου στην αυλή μου
κι εκεί ψηλά ολόφρεσκος πάλι να θροΐζει
νάρχονται σπίνοι, κοτσύφια και σπουργίτες
κι άγρια περιστέρια να φτιάχνουνε φωλιές
και να γιομίζουν κελαηδήματα ως πέρα οι γειτονιές...
Να φεύγει μακριά όλη η βια του, η οργή κι η αγριάδα
απ΄όλη την καταπάτηση επάνω στο αγκωνάρι...
του τοίχου όπου στέριωσε παράνομα το τσαρδί του
σε τοίχο οπού δεν ήτανε δική του περιουσία...
αλλά με δόλο έχτισε εκεί, σπίτι για νάναι δικό του...
πατώντας πάνω σε τοίχο ξένο με βία κι απειλές
που θα γυρίζουν πάντα επάνω του και θ΄απειλούν τον ίδιο
αλλά και όλους τους υποκριτές που κατοικούν σ΄αυτό.
Γιατί τα χέρια του όπου πριόνισαν τον φίκο της αυλής μου,
πως τάχα είναι στοργικά φροντίζοντας τα φυτά του
κι αυτά οπού θέλουνε να χαίρονται μόνον τα παιδιά του;
Ευχαριστώ τα δέντρα μου, το σπίτι και τη γη μου
που μ΄έμαθε και γνώρισα αυτήν τη γειτονιά μου...
νάρχονται σπίνοι, κοτσύφια και σπουργίτες
κι άγρια περιστέρια να φτιάχνουνε φωλιές
και να γιομίζουν κελαηδήματα ως πέρα οι γειτονιές...
Να φεύγει μακριά όλη η βια του, η οργή κι η αγριάδα
απ΄όλη την καταπάτηση επάνω στο αγκωνάρι...
του τοίχου όπου στέριωσε παράνομα το τσαρδί του
σε τοίχο οπού δεν ήτανε δική του περιουσία...
αλλά με δόλο έχτισε εκεί, σπίτι για νάναι δικό του...
πατώντας πάνω σε τοίχο ξένο με βία κι απειλές
που θα γυρίζουν πάντα επάνω του και θ΄απειλούν τον ίδιο
αλλά και όλους τους υποκριτές που κατοικούν σ΄αυτό.
Γιατί τα χέρια του όπου πριόνισαν τον φίκο της αυλής μου,
πως τάχα είναι στοργικά φροντίζοντας τα φυτά του
κι αυτά οπού θέλουνε να χαίρονται μόνον τα παιδιά του;
Ευχαριστώ τα δέντρα μου, το σπίτι και τη γη μου
που μ΄έμαθε και γνώρισα αυτήν τη γειτονιά μου...
