Νότα Κυμοθόη© Nota Kimothoi
("Ιστιοπλοϊκό":έργο ζωγραφικής από τη Νότα Κυμοθόη 1992)Ο ΕΡΩΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
του Νίκου Καβαδία
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Νότα Κυμοθόη
Νότα Κυμοθόη© Nota Kimothoi
Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ΄το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.
Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνιάζεται το φως
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ΄τη Σαντορίνη
Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι
Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές
Στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει
Θαλασσοκόρη του βυθού-χίλιες οργιές-
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι
Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουθήθ, εδώ Μαρία
Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.
Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά
Απάνωθέμου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με ν απερπατώ πάνω στη γη σωστά
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες
Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό
και προσκυνάω για κόνισμα ένα παλιό αστρολάβο
πεσ μου, στην άγια πίστη σου, πως να προσευχηθώ;
Ποιος τόλεγε, ποιός τόλπιζε και ποιος να το βαστάξει.
Πυγολαμπίδες παίζουνε στα μάτια τ' ανοιχτά
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το γνέθουν και σου γνέφουν
Το δαχτυλίδι πούφερνα μου τόκλεψε η Οράγια
Σου ιστόρησα το Λύκανδρο, την πονηρή αλεπού
Κάπου εκεί κοντά στους Λαιστρυγόνες
Σμίξαμε κοντά στην Ασκανία
Πήγαμε όλοι τσούρμο στα πορνεία
Οι Γιαπωνέζες, τα κορίτσια στη Χιλή
κ' οι μαύρες του Μαρόκου που πουλάνε μέλι
Να και η Ναυσικά από τσου Κορφούς
με τους κατεργάρηδες του Αινεία
Σαλπάρουμε! Μας περιμένουν στο Μπραζίλι
μα ούτε φουστάνι στη στεριά κι ούτε μαντήλι
Η Κatherin τούτη τη στιγμή, χιλιάδες μίλια...
Η αφή της όμοια με το πέρσικο γατί
Ήτανε κείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαργιά
Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματ' ανεξάλειπτα μιάν άγρια καλλονή...
Κ' έλεγαν ότι η γυναίκα αυτήν είχε αγαπήσει
μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθειά κι αληθινή
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή.
Να ζεις στην ίδια πολιτεία παντοτινά
να κάνεις οφθαλμοπορνεία στα καφενεία
Μα ο κόσμος έγινε σαν αδειανή φυλλάδα
Τα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά
οι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις
πως αναλύεται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμό.
